“Kun jij mij helpen?”, vraag je mij
Nee, mijn lief, dat kan ik niet
Ik leer nog hoe mijzelf te helen
Hoe te leven, weet ik niet
Hoe moet ik dan het jouwe helen?
Hoe zal ik beter weten hoe jij leven moet
Dan dat ‘iets’ in jou wat er zo vurig naar verlangt?
Ja, met jou samen luisteren kan ik
Niet het oneindige verhaal van je gedachten
Niet het kabaal van die dit en toen die dat maar
Horen wat gehoord wil,
Die kleine stille stem die haast niet durft te spreken
Die, uit angst om te worden veroordeeld
Door mij, of door jou,
Verstopt blijft. Stil. Haast afgestorven.
Hopend misschien. Ja misschien
Ooit toch te worden liefgehad.
Gevonden.
“Kun jij mij helpen?”, vraag je mij
Nee, mijn lief, dat kan ik niet
Met jou samen luisteren kan ik
Naar het verhaal van jouw pijn
Van jouw verdriet
En van jouw hartsverlangen wat daaronder verscholen ligt
En wanneer jij merkt dat je deuren wilt openen
Kan ik je mijn hand reiken om het gemakkelijker te maken
Wanneer jij merkt dat er liefde nodig is of steun,
Dan ben ik blij als ik je de mijne mag lenen.
Als je lichaam leeg is, moe.
Misschien weet ik een kruid, een middel wat het draaglijk maakt
Maar jou helpen je leven te helen?
Jou helpen je crisis te boven te komen?
Nee dat kan ik niet.
Jou vertellen hoe, zou arrogantie zijn
Ik weet minder over jouw leven dan jij zelf
Ongeacht hoe veel ik leerde
Ik kan je horen. Zien. Verstaan. Je liefhebben.
Ik kan je hand vast houden en met je mee reizen.
Als je mij toelaat tot in de kwetsbare diepten van je ziel
Als je bereid bent om daar te gaan waar angst jou wil tegenhouden
Daar waar je nooit zeker bent hoe het zal zijn
Daar waar je de monsters en draken verwacht
die je in jouw verleden niet hanteren kon.
Daar kan ik met jou samen reizen.
Je hoeft daar niet alleen te gaan.
Ik kan voor jou de liefde bewaren,
zodat de angst je niet gevangen neemt.
Ik kan met jou de focus helder houden
De diepe wens die jou hier bracht
Zodat je zult vinden wat je zocht
Je Zelf.
Je kracht
Je liefde
Je vrijheid
Je schoonheid.
“Kun jij mij helpen?”, vraag je mij
Nee, mijn lief, dat kan ik niet
Ik heb dingen verworven en dingen geleerd
Misschien inspireren ze jou
Maar jouw leven leef ik niet, mijn lief.
Ik beloof je dit: ik zal niet oordelen
Niet doen alsof ik beter ben dan jij
Ik zal er wel met jou zijn
Om samen met jou
Het wonder te ontdekken
Wat verscholen ligt in jouw eigen leven
De parel die ontdekt wil worden
Het kwetsbare pure kind
Wat wil worden gevonden en lief gehad.
Maar ik kan je niet helpen
Dat kun jij zelf.
Ook al denk je misschien van niet.
Misschien helpt mijn luisteren jou daarin
Om te luisteren onder de oppervlakkige woeste golven
Van je emoties, je angst en je verstand
En de diepte in te duiken tot in de stille wateren van jou eigen ziel
Waar alle weten ligt
Alle heling.
Alles is er al.
(Conny Coppen 1 juni 2008, http://www.connycoppen.nl/)
Dit gedicht deel ik graag met je, met toestemming van de schrijfster Conny Coppen.
Ze omschrijft in prachtige woorden hoe ik jou wil ondersteunen.
Luisteren, reizen en ontdekken.
Jouw eigen wijsheid.
In verbinding en zonder oordeel.
Alles is er al.
En jij?
Veel mensen vinden het lastig om hulp te vragen.
Hoe is dat voor jou?
Als jij dat lastig vindt, heb je enig idee waarom dat zo is?
Wat heb je nodig om beter te worden in hulp vragen?